راوی سوم شخص

محتوا

• انواع راوی سوم شخص
• نمونه هایی از راوی سوم شخص

قصه گو این شخصیت ، صدا یا موجودیت است که حوادثی را که شخصیت های یک داستان پشت سر می گذارند بازگو می کند. راوی ممکن است یک شخصیت در داستان باشد یا نباشد و از طریق داستان او و زاویه نگاه او به وقایع باشد که خواننده تفسیر می کند و حوادث تشکیل دهنده داستان را درک می کند.

بسته به صدایی که استفاده می کنید و میزان درگیری با داستان ، سه نوع راوی وجود دارد: راوی اول شخص. راوی شخص دوم و راوی سوم شخص.

راوی سوم شخص کسی است که وقایع را از بیرون بازگو می کند ، و ممکن است بخشی از داستان باشد یا نباشد. مثلا: او به خانه آمد ، کفش های خود را در آورد و یک بطری شراب باز کرد. پشت در ، برای اولین بار ، او موفق شده بود آن طرف در را ترک کند و مشکلاتی را که دو هفته او را آزار می داد. 

• همچنین نگاه کنید به: راوی به صورت اول ، دوم و سوم شخص

انواع راوی سوم شخص

• همه چی دان. این یک "موجودیت" یا "خدای" خارج از داستان است که واقعیت ها و کنش های رخ داده و همچنین احساسات و افکار شخصیت ها را می داند. این راوی می تواند در زمان و مکان حرکت کند و می تواند در داستان تأثیر بگذارد. او هرگز درباره شخصیت ها یا اتفاقاتی که روایت می کند قضاوت ارزشی نمی کند.
• شاهد. این در داستان گنجانده شده است و آنچه را که یکی از شخصیت ها می بیند و درک می کند ، به زبان سوم شخص بیان می کند ، اما بدون حضور فعال در وقایع. ممکن است کم و بیش به عملی نزدیک باشید که به عنوان شاهد آن شرکت می کنید. راویان شاهد انواع مختلفی دارند:

• • شاهد مطلع. داستانی را که از حوادث رونویسی می کند ، روایت کنید ، انگار که این یک شرح یا سند باشد.
  • شاهد غیر شخصی او فقط آنچه را که شاهد بوده است به طور کلی به زبان حال بیان می کند.
  • شاهد عینی. این رویدادهایی را روایت می کند که در گذشته با نزدیکی بیشتر یا کمتر شاهد آنها بوده اید. این راوی کمی کنایه از خودش می زند.

نمونه هایی از راوی سوم شخص

1. راوی دانای کل

او ناگهان از خواب بیدار شد ، چشمان خود را باز کرد و خود را روی تخت خود نشسته دید. نفس کشیدن برایش سخت بود. یک بار دیگر ، آن حادثه به رویاهای او فرو رفت. بلند شد و خودش را در اولین لیوانی که روی پیشخوان پیدا کرد ریخت و روی صندلی نشست. این خاطره او را آزار داد ، آن مرگی که جای خالی در او باقی گذاشته بود و می دانست هرگز نمی تواند آن را پر کند. اما آنچه او را بیش از حد دلخور کرد ، ایده ناتوانی در عبور از آن بود. که زندگی او به حالت تعلیق درآمده ، به آن لحظه گره خورده است. اینکه هر روز ، مانند آخرین ماههای زندگی او ، چیزی بیش از مسابقه ای نیست که هدفش دور و دورتر شدن است.

• همچنین نگاه کنید به: راوی قادر مطلق

1. گزارشگر شاهد راوی

به دلایلی که در اینجا فاش نخواهم کرد ، من این فرصت را داشتم - تجربه بد - که پا در یکی از آن اردوگاه های کار اجباری که در شهر ما قرار دارند ، بگذارم اما هیچ کس در مورد آنها صحبت نمی کند ، گویا وجود آنها وجود ندارد.یکی از نگهبانان او ، با تکان دادن دست ، یک تکه کاغذ را در کف دست من قرار داد و جزئیات ترسناکی از زندگی در آنجا ارائه داد. بعد ، من کلمه به کلمه فقط بخشی از آنچه آن مرد به من گفت می نویسم. بعضی از گذرگاه ها ناخوانا هستند ، بنابراین من موارد زیر را انتخاب کردم: "نور چیزی بیش از یک خاطره ، یک آرزو نیست. زندانیان روزها ، ماه ها ، شاید سال ها را - چه کسی می داند - در سلول های تاریک و مرطوب جایی که حتی به حالت خوابیده وارد نمی شوند ، سپری کرده اند. یکبار در روز ، یک نگهبان ، که دهانش هرگز نمی تواند یک کلمه بیاورد ، یک قوطی را با حداقل بخشی از چیزی که وانمود می کند خورش است ، با طعم تلخ و منشأ مشکوک برای آنها می گذارد. حمام یک گزینه نیست و دوز آبی که دریافت می کنند به سختی می تواند از تشنگی بمیرد. "

1. راوی شاهد غیرشخصی

بازنشستگی اصلاً مناسب دون خولیو نیست. او تمام زندگی خود را در مورد آن لحظه تصور کرده بود و اکنون هر دقیقه یک آزمایش سخت است. کتابخانه او دنیای او شد. زندگی او به آن چهار دیوار پر از قفسه های کتاب خلاصه می شود که سالها ، او با توهم خواندن کتاب ها مشغول جمع کردن بود که سرانجام آنچه را که فکر می کرد بهترین مرحله زندگی اش است آغاز کرد. اما آنها تقریباً سالم هستند. هر بار که یکی را می گیرد ، که با انگشت اشاره خود از میان ستون فقرات انتخاب می کند ، و امیدوار است که این یکی باشد ، فقط در چند دقیقه بهانه ای می یابد که آن را کنار بگذارد و شروع به کار دیگری کند.

ساعت پدربزرگ در کنار صندلی چرمی که سعی دارد در آن بخواند ، بدترین دشمن او شد. این به شما یادآوری می کند که ساعت ها نمی گذرند ، روزها تمام نمی شوند و هر دقیقه ابدی است.

1. راوی شاهد عینی

زنگ در که او را شگفت زده کرد ، نگاهی به ساعتش انداخت و لبخند زد. با کنایه از شوهرش ، که از صبحانه ندیده بود ، وقتی هرکدام جداگانه ، به کارهای مربوطه خود رفتند ، با صدای بلند تعجب کرد: "ممکن است که او کلیدها را فراموش کرده باشد."

لیوان لیوان را گذاشت ، ایستاد و به سمت در رفت و دستانش را روی پارچه چهارخانه سفید و قرمز پاک کرد. او از سوراخ سوراخ نگاه کرد و چند ثانیه طول کشید تا در را باز کند.

در طرف دیگر ، مردی که لباس پلیس را پوشیده بود از او س askedالی پرسید ، وی در حالی که صورتش تغییر شکل داده بود با "بله" پاسخ داد. چند ثانیه بعد ، انگار که پاهایش جواب نمی دهند ، روی زمین افتاد و صورتش را با پارچه چهارخانه پوشاند. مورد بعدی که شنیده شد گریه ای دلخراش بود.

دنبال کنید با: